روزی که ثابت شد صدا و سیما نه رسانه است نه ملی

هجده تیر سال 78 که ناآرامی های کوی دانشگاه تهران و سپس شورش های خیابانی به نحو احسن ! سرکوب شد؛ صدا و سیما نه به عنوان رسانه بلکه به عنوان عضوی مهم در گردونه سرکوب به خوبی به وظایف خود عمل کرد؛ سانسور کامل عملکرد گروه فشار و نیروی انتظامی درتهاجم شب اول به کوی دانشگاه و در مقابل تخریب وجهه دانشجویان برای توجیه یورش به خوابگاه ها و بی اعتنایی به ریشه اصلی ناآرامی ها، بی خبر گذاشتن مردم از فاجعه دانشگاه تبریز و در نهایت تهییج مردم دور از صحنه با طرح اتهام های سنگین علیه معترضان همه و همه ثابت کرد، اگر یک رسانه ی حق مدار یعنی رسانه ای که خبر را نه در جهت منافع قدرتِ حاکم بلکه در جهت آگاهی بخشی به مردم، منتشر می کند، صدا و سیمای جمهوری اسلامی تنها چیری که نبود، “رسانه” بود! … قرار اما وقتی به رسوایی باشد، دور گردون مهلت نمی دهد؛ تنها یک سال بعد وقتی مجلس ششم در طلیعه فعالیت های خود، قصد اصلاح قانون مطبوعات کرد و آن ماجراها پیش آمد، همین صدا و سیما در پاسخ به اعتراض های وزارت کشور دولت خاتمی که چرا اطلاعیه برای تجمع غیرقانونی در مقابل مجلس را پخش می کند؛ نه تنها مدعی شد که وظیفه رسانه، اطلاع رسانی است بلکه به طور جدی در سلامت روانی وزیر وقت کشور، موسوی لاری، تشکیک کرد! چنین است که “رسانه ملی” یک تعارف است و یا واقع بینانه تر؛ یک دروغ بزرگ!

//

راز سر به مهر